گیاه یک ساله که ساقه ها تا ارتفاع 5 تا 40 سانتیمتری رشد می کنند. گیاه ایستاده و فقط در بالا کم وبیش بطور منظم چندین بار به صورت دو شاخه ای منشعب می گردد. شاخه‌ ها بحالت مورب گسترده می گردند و گویچه های کپه های گل آذین را در انتهایی خود تشکیل می دهند. ساقه و شاخه‌ ها به طور انبوه برگ دار می شود. برگ ها از کرک نمدی-خاکستری پوشیده می گردند. برگ ها غالبا مواج بوده و شکل خطی-نیزه ای دارند. برگ ها، در قاعده باریک شده و بدون دمبرگ هستند که راس آنها بتدریج باریک می گردد. برگ های میانی ساقه به طول 15 تا 25 و به عرض 1 تا 4 میلیمتر می رسند. گویچه های کپه ها به قطر 10 تا 12 میلیمتر، متشکل از کپه های 20 تا 40 تایی، با برگ های حائل که گاهی بلندتر از کپه ها می گردد. گریبان به طول حدود 5/5 میلیمتر، مستطیلی-تخم مرغی، در برش عرضی تقریبا دایره ای. برگه ها چندین ردیفی، غشایی، به دشواری ناودار. خارجی ها خطی-نیزه ای، به کوتاهی نوک دار، در سطح خارجی به انبوهی و بلندی پشمالو-نمدی؛ برگه های میانی نیزه ای، در راس به کوتاهی مایل به زرد، در میانه سبز و به تنکی کرک دار مویی بلند، بقیه بدون کرک، با خال سبز اغلب با لبه قرمز. داخلی ها تسمه ای، نوک کند یا به کوتاهی نوک دار، غشایی، بی کرک، از کرک های موی ریشی برگه های نزدیک خود (کناری) کوتاهتر. گل های نخی شکل ماده، بدون کاکل در محور برگه ها وجود دارد؛ گل های مرکزی 2 تا 3 به ندرت 4 تایی نرماده لوله‌ ای و 20 تا 30 گل ماده نخی شکل، مایل به زرد، به طول 2/7 تا 2/8 میلیمتر؛ نهنج عریان. فندقه ها یا کافشه ها به طول 0/6 تا 0/8 میلیمتر، مستطیلی-واژتخم مرغی، پوشیده از پرزهای کم رنگ. کاکل به طول حدود 3 میلیمتر، قویا ریزان، سفید، نسبتا ریز. این گونه در اراضی خشک مثل صخره سنگ های کوهستانی، اراضی شنی، حاشیه مزارع، مرتع و اراضی زراعی رها شده می روید. این گونه جزو گونه های مهاجم می باشد که در صورت مستقر شدن ریشه کنی آن مشکل می باشد که مثلا به کانادا، بریتیش کلمبیا و آمریکا برده شده و در آنجا بومی گردیده و خسارت وارد می سازد. این در حالی است که در انگلستان جزو گونه های در معرض خطر لیست شده است. به عنوان گیاه داروئی در ترکیه و انگلستان مرهم برای زخم های خارجی از له کردن اندام های هوائی و از جوشانده آن به عنوان مدر استفاده می گردد.