گیاه علفي يکساله است با شانه ای به ارتفاع 10 تا 60 سانتی متر که غالباً از قاعده منشعب شده و شاخه های متعدد پیدا می کند. شاخه ها قائم حامل چند کپه که به یک کپه منتهی می گردد. برگ ها کم و بيش با کرک هاي متراکم پتويي پوشیده شده و رنگ شاخ و برگ گیاه سبز تیره یا خاکستري است. برگ های پایین شاخه ها با دمبرگ مشخص ولی برگ های میانی و بالای ساقه معمولاً بدون دمبرگ و به ندرت با دمبرگ می باشند. برگ ها واژنیزه ای و اغلب لوب دار، قطعه انتهايي مستطيلي يا نیزه ای شکل است و به ندرت برگ های قاعده ای بدون تقسيم است. برگ های مياني و بالاي ساقه نیزه ای يا خطي -نیزه ای هستند، در انتها نوکدار کوچک، با ميان گره هاي بلندتر دیده می شوند. گريبان بزرگی به طول 1/4 تا 1/8 سانتی متر، تخم مرغي يا پياله اي شکل، برگه های گل آذین کپه چندين رديفي، سبزرنگ، با زائده اي غشایي و به رنگ قهوه ای يا قهوه ای تيره که مژه هاي زائده نقره ای رنگ می باشند. گل هاي مرکزي نرماده، بنفش می باشد، لوله گل از اتصال گلپوش ها تشکیل شده است. کیسه های بساک خميده، گل هاي کناري عقيم و آبي آسماني رنگ، شديداً لوله ای – زبانه ای با بريدگي هاي 5 تا 6 تايي نیزه ای و نا مساوی دارند. ميوه کافشه ای به طول 5 تا 5/5 میلی متر، ناف خيلي بلند و مساوي نصف اندازه کافشه، کاکل ها به طول 5 تا 8 میلی متر، زبر هستند، ردیف های دروني به طول حدود 1/5 تا 2/5 میلی متر دارند.  این گیاه در مزارع منطقه به صورت علف هرز دیده می شود که به خصوص در مزارع غلات از علف های هرز مزاحم می باشد. در باغات و نیز در مراتع منطقه نیز سبز می کند و مورد توجه دام و حیات وحش قرار می گیرد. بومی آسیای غربی-ایران تا قفقاز است و به اروپا رفته و اکنون در اروپای جنوب غربی به صورت بومی شده مشاهده می گردد. گیاه خود تلقیح است ولی زنبور عسل و دیگر حشرات نیز آنرا بارور می کنند. مقاوم به خشکی است و رطوبت زیاد را تحمل نمی کند. ریشه های آن بعد از پخته شدن قابل خوردن می باشد که طعم ملایم دارد. در طب سنتی ایران برای درمان ضعف اعصاب توصیه می شود. در آناتولی ترکیه آنرا به صورت جوشانده و نیز استفاده خارجی به عنوان خلط آور، بیماری قلبی، عصبی-آسمی و تنگی نفس تجویز می نمایند.