گیاه چندساله و علفي است که تا ارتفاع 20 تا 60 سانتی متر رشد می کند. ريشه هاي این گونه عميق با جوانه هاي رويشي زيرزمينی، کرک ها هلويي-پتويي کم و بيش بدون کرک شونده يا زبر می باشند. گیاه پر ساقه، سبز رنگ يا تقریباً خاکستري، ساقه ها اغلب از قاعده منشعب شده است، شاخه ها سخت، شکننده، خميده و بالا رونده هستند. برگ ها در سرتاسر طول شاخه قرار دارند، هر شاخه منتهي به يک کپه گل می گردد. برگ ها سخت و شکننده، علفي– غشايي، راست – گسترده يا کم و بيش فشرده به شاخه و بدون دمبرگ می باشند. برگ ها از نظر بزرگي متنوع بوده و به شکل مستطيلي يا نیزه ای يا خطي با نوک تیز دارند. گريبان کپه از نظر اندازه متنوع می‌‌ باشد و طول آن از 10 تا 20 میلی متر تغییر می کند، گریبان تخم مرغي يا استکاني شکل بوده و به ندرت کروي يا استوانه ای–طويل می گردد، برگه هاي گريبان متنوع، در قاعده علفي-چرمي، بیرونی ها کم و بيش کوتاه تر هستند، داخلی ها زائده بلند، سفيد– غشايي، کرکدار يا با کرک هاي پشمالوي سفيد يا تقريباً بدون کرکدارند، اصولاً برگه های دروني تر مژکدار می باشند. گل ها تقریباً به اندازه نصف گریبان بلندتر طول دارد. میوه کافشه طول 3 تا 4 و عرض 2 میلی متر می باشد. طول کاکل ها کم و بیش به 8 تا 10 میلی متر می رسد. این گونه در ایران بیشتر به صورت علف هرز در اراضی زراعی گندم، اراضی آیشی، اراضی کشاورزی رها شده، کنار جاده ها، داخل باغ ها، نهالستان ها و گاهی در مرتع دیده می شود. در اغلب مناطق معتدله و معتدله سرد ایران به خوبی می روید و گسترش و پراکندکی دارد. این گونه به طور معمول به صورت کلنی در رویشگاه های خود دیده می شود. برخی این گونه را به عنوان گیاه دارویی معرفی و یا مورد استفاده قرار می دهند و عده ای هم آنرا سمی برای انسان توصیف کرده اند که نیاز به مطالعات دقیق تر و بیشتر دارد. از جمله گیاهان هرز صیفی کاری‌ها، باغات و زمین های بایر و اراضی رها شده، می باشد. تغذیه طولانی مدت از این گیاه در دام های تک سمی موجب شکل گیری بیماری برگشت ناپذیر مغزی به نام انسفالومالاسی نیگروپالیدال می شود.