گیاه چند ساله و خاردار است که ساقه های آن تا ارتفاع 40 تا 80 سانتیمتری رشد می کنند. بقایای دمبرگ های سال های قبل سیاه رنگ شده و در انتهای ساقه ها یا یقه گیاه جمع شده و سال ها باقی می مانند. گیاه معمولاً تک ساقه ای و به ندرت چند ساقه ای می باشد که شیاردار هستند. انشعابات در بالای ساقه تشکیل می شوند. برگ های قاعده ای طوقه ای با دمبرگ بلند به طول 5 تا 20 سانتیمتری دارند. دمبرگ ها با انتهای پهن، بدون خار و ساقه آغوش هستند. شکل برگ ها تخم مرغی پهن یا سه گوشه است. برگ ها چرمی، با رگبرگ های مشبک و بریدگی های عمیق 2 بار شانه ای بریده می باشند. حاشیه برگ ها خاردار تا دندانه دار با نوک دراز است. لوب میانی 2 تا 3 بار تقسیم شده و با حاشیه خاردار می باشد. برگ های پایینی ساقه با دمبرگ کوتاه تر، مشابه برگ های قاعده ای هستند. برگ های اطراف گل آذین بدون دمبرگ، ساقه آغوش با حاشیه دندانه ای خاردار می باشند. برگ های گل آذین و پای گل آذین بدون دمبرگ، با تقسیمات کمتر پهنک و در انتها دارای خار طویل هستند. گل آذین دیهیم یا پانیکول، به رنگ آبی آسمانی یا گاهی سبز و به ندرت سفید رنگ می باشد که در انتها سه شاخه ای است. شاخه های اولیه گل آذین مورب و انتهایی ها گرزن 1 یا 2 سویه می باشند. گل ها در کپه های چتر فشرده، به تعداد زیاد تا 20 عدد، به شکل کروی تا تخم مرغی و به طول 1 تا 5/1 سانتیمتر هستند. برگه های گریبانه ای 6 تا 9 عدد، به طول 2 تا 3 سانتیمتر، به رنگ آبی آسمانی و با حاشیه خاردار سوزنی می باشند. دندانه های کاسه گل نیز سوزنی است. میوه ها فشرده به سمت پشت و فلس های مریکارپ ها هم پوش می باشند که در تمام سطح زگیل دارند. این گونه به علت خاردار بودن در فصول بهار و تابستان مورد استفاده دام قرار نمی گیرد. در مرحله تشکیل گل آذین، گیاه را کف بُر کرده و جمع آوری می نمایند. پس از خشکاندن، آن را خرد نموده و در فصل زمستان با یونجه و... مخلوط کرده و جهت تغذیه دام استفاده می نمایند.
