گياه يکساله و یا دو ساله با ریشه غده ای به ارتفاع 45 تا 120 سانتيمتر که برای تولید چغندر لبوئی قرمز آنرا می کارند. کلیه اندام های این واریته قرمز رنگ است. برای این هدف پرورش گیاه به صورت یکساله انجام می گیرد و برای تولید بذر پروش دوساله دارد. اندام های گیاه بدون کرک و يا با کرک هاي پراکنده، ساقه گلدهنده شياردار. برگ های قاعده اي به طول تا 50 سانتيمتر که آرایش طوقه ای دارد. برگ ها نيزه اي، تخم مرغي و يا بيضوي، نوک کند؛ دمبرگ به طول 15 سانتيمتر. برگهاي ساقه اي که در سال دوم بر روی ساقه گلدهنده ظاهر می گردند، کوچکتر از برگ های طوقه ای می باشند. برگ ها از پائین ساقه به طرف بالای ساقه کوچکتر می گردد. گل آذين به طول 20 تا 60 سانتيمتر، با انشعابات سنبله مانند به طول تا 20 سانتي متر. گلها بي دمگل، اغلب 3 تا 5 تايي؛ برگه های واژنيزه اي، قاشقي، نيزه اي و يا خطي در پايين گل آذين برگي شکل و بزرگ و در بالاي گل آذين کوچکتر می گردند. پرچمها به طول 0/2 تا 0/5 ميليمتر حداکثر تا نصف گلپوش. تعداد کلاله ها 3 تا. اين گونه برای استفاده از ريشه آن كشت مي گردد. در منطقه براي مصارف شخصي با سطح محدود كشت مي شود. از زمان های بسیار قدیم از این گونه استفاده های خوراکی و داروئی می گردد. برگ ها و ریشه چغندر لبوئی به صورت پخته بخار پز یا آب پز و یا سوپ، یا برگ خام در سالاد مصرف خوراکی دارد. این گونه را در مزارع بزرگ کشت کرده و از آن برای خوراک دام و یا در صنعت قند سازی نیز استفاده می کنند. در طب سنتی از برگ و ریشه این گیاه برای درمان انواع بیماری ها از قبیل یبوست، مرهم زخم، اختلالات هضم غذا، مشکلات عصبی و خونی تجویز می کنند. بررسی های اخیر وجود مواد ضد سرطانی را در چغندر قرمز تائید می نماید. وجود رنگ دانه های بتانین در ریشه به عنوان Oxidative stress در اروپا سالیان مدیدی است که استفاده می شود. تمام اندام های گیاه دارای مواد اسید اگزالیک سمی است که در مصرف زیاد احتمال مسمومیت دارد.