گياه خشبي، پر ساقه که ساقه های گلدهنده آن تا ارتفاع کم و بيش 30 سانتيمتری رشد می کند. ساقه ها تقريبا ساده، افراشته و یا راست می باشند. انشعابات شاخه ها از بیخ ساقه ها صورت می گیرد و ساقه ها در قسمت بالا انشعابی ایجاد نمی کند. برگ ها مستطيلي– نيزه اي، نوک کندهستند. برگ های بالاي ساقه ها خطي و باريک می باشند. گل ها در گل آذین خوشه ای تجتمع می گردند. خوشه هاي گل دار دیهیم انبوه با گل های زرد در انتهای ساقه ها تولید می کنند که بعد از لقاح تبدیل به خوشه های متراکم ميوه دار ديهيم می گردد. دمگل نازک برگشته، که از خورجينک کوتاه تر می باشند. طول گلبرگ های زرد رنگ از 1/5 بار بلندتر از کاسه گل میگردد. کاسه گل کم و بيش 6 ميليمتر دارد. ميوه خورجينک به طول 10 تا 12 و به عرض 5 تا 6 ميليمتر بوده و بيضوي تا تقریبا دایروی شکل، میوه نوک کند و يک حجره اي و شکوفا است. کلاله دو شاخه، خامه زود افت می باشد. هر حجره تخمدان 4 تخمکي دارد که 1 تا 2 دانه تولید می گردد. اين گونه بومی ایران از کشور دیگری گزارش نشده و در مراتع مناطق خشك استپي ایران مرکزی و طرف غرب پراكندگي دارد و از روي گل آذين آن از ديگر گونه به راحتی قابل شناسايي است. بعلت دايمي بودن گياه و باقي ماندن شاخه هاي خشك شده آن در طول سال، اهميت زيادي در كنترل فرسايش خاك دارد. در اراضي سنگلاخي مستقر مي شود و بوته هاي نسبتا حجيم توليد مي كند. برگ هاي نقره اي رنگ آن نشان دهنده مقاومت بالاي گياه به خشكي است. این گونه به عنوان گونه زینتی برای باغ های سنگی معرفی شده که با داشتن برگ های سبز کبود هم آهنگی خوبی با محیط پیدا می کند. نیاز آبی کم این گونه، آنرا مناسب چنین استفاده زینتی می نماید. در منطقه در محل های خشک و کوهستانی و یا مراتع کوهپایه ای بیشتر مشاهده گردید.