گیاه گندمي دوساله است که به صورت یکساله کشت می گردد تا با سرما دیدن نهال بذری در سال اول تولید دانه نماید. ساقه آن منفرد يا به صورت دسته ای است که تا ارتفاع 90 تا 110 سانتی متری رشد می کند. ساقه ها صاف و بدون کرک و بدون انشعابات ساقه ای است و در انتهای ساقه یک گل آذین سنبله تشکیل شده و دانه تولید می کند. پهنک برگ ها تخت، خطي کشیده – نوکدار می باشد که دو لبه زبر دارد و در صورت تماس شدید و کشیدگی روی انگشت ایجاد بریدگی سطحی می نماید. گل آذين سنبله راست، چهار گوشه يا شش گوشه است. تمام سنبلچه ها هم شکل هستند و گل ها هرمافرودیت نرماده، سه تا در هر سنبلچه که پوشه ها خطي نیزه ای، کم و بيش با کرک هاي بلند، همراه با سيخکي کوتاه، که به طرف انتها کمي زبرتر می شود. در انتها سيخک کلفت و تخت دارد. این گیاه در منطقه به طور گسترده کشت شده و مزارع وسیع اقتصادی تقریباً در تمام روستاها همه ساله کشت می گردد. چون در مقایسه با گندم، شوری بیشتر خاک را تحمل می نماید و محصول قابل توجه تولید می کند، لذا سطح زیر کشت بیشتری دارد. دانه های جو برای پخت نان و یا استفاده های مختلف مثل تولید قهوه، مواد شیرین کننده و غیره مورد استفاده دارد. سطح کشت آن در دنیا بسیار زیاد و تقریباً در تمام کشورها کشت گسترده می شود. به جز مناطق گرمسیر حاره در بقیه مناطق قابلیت کشت دارد. دانه های آن برای خوراک انسان و دام مصرف گسترده در جهان دارد. ساقه های جو بعد از برداشت دانه ها غنی از فیبر هستند که می تواند در کاغذسازی یا مالچ پاشی مورد استفاده قرار گیرد. جو ارقام زیادی شناخته شده و نیز محلی دارد که در منطقه هم کشت می گردند. جو به عنوان گیاه داروئی از زمان های قدیم مورد مصرف دارد. جو اثر درمانی تب بر، هضم کننده، مدر، خلط آور و مقوی معده است. جو به مقدار قابل توجه کلسترول و قند خون را کم می کند. دانه های جو را به صورت بو داده و یا پودر شده و نیز در سوپ استفاده می کنند. در درست کردن آبجو استفاده می شود که مدر قوی است.